De Filipijnen - 10 hele mooie drukke dagen

Terwijl we in het paradijs op het strand liggen en genieten van onze kokosnotenmelk slaan we de lonelyplanet van de Filipijnen open, eens kijken wat hier nog meer te beleven valt..
Al snel krijgen we door dat dit land nog een hele hoop meer te bieden heeft dan alleen maar mooie stranden. Op dit moment hebben we nog 10 dagen voordat we terug vliegen naar Bangkok, tijd voor een duidelijk plan dus.

We besluiten om te beginnen bij de ondergrondse rivier in Puerto Princesa.
Met een klein bootje met 6 mensen betreden we 's werelds grootste ondergrondse rivieren complex. Omdat Laurens de zaklamp vast houdt zitten wij gezellig met z'n tweetjes vooraan in de boot. Al snel krijgen we het gevoel dat we in een real life Fata Morgana zitten. We zien alleen de plekken waar Laurens schijnt met de lamp, boven onze hoofd vliegen duizenden vleermuizen (pas op voor holy shit) en we zien zelfs een slang! Helaas kunnen we alleen een klein stukje van het enorme rivierencomplex doen, maar we hebben zeker genoten!
Diezelfde nacht nog vliegen we naar Manilla en na 3 uur slapen op het vliegveld viegen we van Manilla naar Legazpi. Als we aankomen in Legazpi pakken we meteen de bus van Legazpi naar Donsol (ik zei toch dat we haast hadden).

Donsol is een geweldige plek, het is meteen een totaal andere sfeer nu we op een wat minder toeristische plek zijn. Tot nu toe vonden we de Filipinos niet zo'n vriendelijke mensen, maar hier is iedereen enorm behulpzaam en geinteresseerd en enthousiast. Fijn dat we dat ook nog mogen ervaren.
Maar eigenlijk zijn we in Donsol voor maar twee dingen: vuurvliegjes en walvishaaien.
S' avonds gaan we met een bootje de rivier op, opzoek naar vuurvliegjes. Het is pikkedonker en het enige licht dat we hebben is van de maan, totdat...
voor ons zien we een boom met honderden lampjes die tegelijkertijd aan en uit gaan.. we hebben de vuurvliegjes gevonden! Vuurvlieg families geven synchroon licht, wat maakt dat het van een afstandje net lijkt alsof je een enorme kerstboom ziet, echt prachtig! Als we dichterbij komen kunnen we de vuurvliegjes in onze hand vangen, heel romantisch :).
Tevreden gaan we s' avonds naar bed.. morgen is de grote dag.. we gaan zwemmen met walvishaaien!!
Als we aankomen bij de boot wordt ons duidelijk dat we heel veel geluk moeten hebben willen we de walvishaai zien. Op onze boot zitten we namelijk met 4 andere mensen die allemaal gisteren een walvishaai hebben proberen te spotten maar er geen hebben gezien. Hetzelfde geldt voor 40 andere mensen. We krijgen drie uur de tijd, er zit een man op het dak van de boot die de walvishaaien moet spotten. Na een half uur zien we een grote goep dolfijnen langs onze boot, dus we zijn al helemaal enthousiast. Opeens schiet de boot vooruit.. er is een walvishaai gespot een eindje verderop! Snel beginnen we onze spullen aan te doen: duikbril op, snorkel in de mond en vinnen aan de voeten. Op een rijtje gaan we op de rand van de boot zitten.. wachten totdat de instructeur JUMP zegt en we het water in mogen. De instructeur roept echter geen jump maar LEFT en met onze vinnen aan rennen we naar de andere kant van de boot om daar weer op een rijtje te gaan zitten. Totdat de instructeur weer RIGHT roept.. en we weer aan de rechterkant van de boot moeten gaan zitten. En zo gaan we een tijdje door met een hoop geklungel en getrek. Het lijkt wel een militaire missie en alleen dit is al erg leuk.. totdat de instucteur eindelijk JUMP zegt en zo snel als we kunnen springen we het water in en beginnen we als een gek te zwemmen. Als de instructeur DOWN roept gaan we met onze duikbril onder de water.. en ja hoor.. onder mij zwemt een walvishaai van ruim 6 meter lang! Ik zwem recht boven z'n hoofd wat misschien wel 1,5 meter breed is en de stippen op z'n rug kan je duidelijk zien. Wouw wat is dit gaaf, mega adrenalinekick! De instructeur pakt me bij m'n arm en begint me door het water te trekken om de walvishaai bij te houden. Helaas lopen mijn snorkel en bril vol water dus zie ik niks meer. Als ik 3 seconde later weer in het water kijk is de walvishaai weg.. helaas.. Maar voor zolang het duurde was het een prachtige ervaring!

Nu we alles gedaan hebben in Donsol pakken we meteen diezelfde middag de bus van Donsol naar Legazpi, de nachtbus van Legazpi naar Manilla, de volgende dag de bus van Manilla naar Baguio en weer de nachtbus van Baguio naar Banaue. Vanwaar al deze moeite? De rijstterassen in het noorden van de Filipijnen! Meteen de ochtend dat we aankomen regelen we een trip met een gids naar de rijstterassen van Hapao. Met z'n drietjes wandelen we over de randen van de groene rijstterrassen met een prachtig uitzicht voor ons. Op het einde van de wandeling proberen we ook nog even de betelnoot (zie reisverslag Myanmar). Na een hele vieze mond vol stukjes plant tussen mijn tanden, tintelingen overal en een enorme duizeligheid en misselijkheid weet ik zeker dat ik deze drugs nooit meer ga proberen. Maar grappig om nu te weten wat het is!

De volgende dag pakken we de bus naar Sagada. Hier worden mensen begraven in hanging coffins die ze 'ophangen' in grotten. Als iemand overlijdt helpt het hele dorp mee aan het bouwen van een stellage om de kist bovenin of halverwege een grot te krijgen. Het idee is dat mensen begraven worden tussen donker en licht, hetzelde als de dood en de geboorte. Vrij indrukwekkend. We doen een 5 uur lange tocht door een 'cave-connection' met z'n tweetjs en een gids. Eenmaal bij de grot aangekomen wordt ons duidelijk dat het totaal iets anders is dan we hadden verwacht. We zien een kleine opening waar we doorheen moeten springen met onze armen boven ons hoofd, daar begint onze tocht. Het enige licht dat we hebben is het olielampje van onze gids. We dalen in totaal 70 meter diep maar er is absoluut geen pad, we klimmen en klauteren. De stenen zijn superglad, we zijn niet gezekerd en op veel plekken lopen we op het randje van een afgrond. Dit zou in Europa nooit mogen! Op het einde van onze tocht komen we uit in de Dancehall, de plek waar in de jaren 60 gefeest werd door de hippies die de grot hebben ontdekt. Er is een groot plateau, boven ons vliegen weer honderden vleermuizen en op veel plekken hebben hippies hun naam op de stenen geschreven, bizarre plek! Na 5 uur klimmen in de grot, zien we weer daglicht, we hebben het overleefd!

Een dag later pakken we weer de bus terug naar Banaue. Daar doen we nog een dagtocht naar Batad, waar de rijstterrassen samen een groot amfitheather vormen. We genieten enorm, want we weten dat dit het laatste is wat we samen doen.. Vanaf nu is het enige wat we nog moeten terugkomen in Bangkok..
En vanaf dan begint mijn reis alleen.. Op naar Australie!